Om me sterker te voelen, daarom begon ik ermee. En misschien, wie weet het zeker, omdat ik me sterk genoeg voelde, daarom hield ik ermee op. Niet met het geloven en veel van de gebruiken, nee, dat blijft aan je plakken. Dat gaat nooit meer weg. Nooit meer? Zeg nooit dat je iets nooit meer doet. Want weet jij waar je staat over negen of tien jaar?
Het proces begon eigenlijk al negen jaar geleden. Een weekendje weg met mijn gezin, ik met wapperende haren in de wind. Een hele bijzonder gewaarwording na bijna negen jaar hoofdbedekking. Een Indonesische vrouw die ik tegenkwam groette mij niet met "salaam aleikum", zoals anders vaak gebeurde wanneer er een andere moslimvrouw langsliep. Hoe kon ze het weten? Dat vond ik niet leuk. Ik vond het altijd zo fijn om om straat vrouwen te groeten, ook als ik ze niet kende. Het gaf me een gevoel van... Dat, maar ook veel andere ervaringen wilde en kon ik niet laten gaan. Terug in Amsterdam liet ik het bij het oude. Geen wapperende haren dus.
Achttien jaar geleden is het dus al bijna dat ik de beslissing nam om ermee te beginnen. En ruim twee weken geleden hield ik ermee op. "Waarom dat zo ineens?" was de eerste vraag die ik hoorde. Ik kan je verzekeren dat het niet 'zo ineens' was. En de 'waaroms' zijn nu nog steeds niet van de lucht. Het zijn er zelfs heel veel meer dan toen, toen ik ermee begon. Het leek wel of men indertijd niet durfde, wie zal het zeggen?
In ieder geval is deze stap voor mij tot nu toe stof tot vele mooie gesprekken. Het geeft mij de mogelijkheid om te vertellen wat zich binnen in mij beweegt. Wanneer krijg je anders zo'n kans?
