Spook op de fiets

Volgende keer…nou echt hoor! Zoiets laat ik me niet nog eens zeggen. Het is toch ook niet zo? Dan moet men eerst maar eens goed kijken en niet meteen een opmerking maken.

Was het wel echt tegen mij? Toen ik al een stuk verder was gefietst keek ik nog eens om, maar ik zag niemand lopen voor wie het anders bestemd kon zijn geweest. In de ramen van de auto’s waar ik voorbij reed keek ik naar mijn spiegelbeeld. Het zal de zonnebril en de wind wel zijn geweest. Ik droeg mijn sjaal ook wat losser dan anders. Ja, dat was het! Anders zeg je dat toch niet?

 “Je lijkt wel een spook.”

 Teruggaan? Ik heb geen wit laken over mijn hoofd met twee gaten er doorheen om te kijken. Dat kan ik dan toch ook zeggen? Mijn gezicht bedek ik niet, doe dan normaal. Gewoon even genoegdoening halen. Iemand even lekker van katoen geven. Wat karateskills uit de kast halen. Niet echt verstandig, maar ja…

Het is toch wel handig om eens een lijstje bij te houden. Een repertoire aan antwoorden dat ik dan meteen paraat heb voor als er iemand opmerkingen maakt. Dan sta of zit je voortaan nooit meer met je mond vol tanden. Maar dan moet je wel net de goede opmerkingen en bijbehorende reacties verzameld hebben. En ook moet je het net treffen met de persoon die je voor je hebt. Straks is het nog een agressieveling die begint te dreigen of een gek die een mes tevoorschijn haalt. Nee toch maar geen karateskills, repertoire en grote mond...

Spoken lachen niet, daar schrik je van en daar ben je bang voor. Gedaantes in witte lakens met gaten om doorheen te kijken Zienje niet lachen. die lachen ook niet. Volgende keer en iedere andere keer dat iemand iets naar mijn hoofd slingert, tover ik gewoon mijn mooiste glimlach tevoorschijn…