Streng

"Jij bent toch moslim?" Dat is een vraag die ik niet vaak gesteld krijg. Maar toch kwam hij een keertje. Alsof dit niet zichtbaar is. Het was natuurlijk een aanloop naar iets anders.

"..,,ehm...,jaaaa?" was mijn wedervragende antwoord. "Ben jij streng?" was de volgende vraag. "Nou, nee, ik vind mijzelf niet streng." zei ik. "Vast jij in de Ramadan?" was vraag drie. "Jawel" kwam ik terug. "Nou, dan ben je streng." was de uiteindelijke conclusie.

Okay, even slikken. Of ach, helemaal niet! Gewoon even lachen. Want wie bepaalt hoe, wie of wat streng is? Is daar een algemene afspraak over gemaakt die landelijk of over de hele wereld geldt? 

Ik vind mezelf niet streng. Ja, ik houd me aan bepaalde regeltjes. Dat zien anderen wellicht als streng. Maar het wordt pas streng als ik die regeltjes aan anderen opleg. 

Ik hou van discipline, van regelmaat en steeds terugkerende bezigheden. Dat is goed en gezond voor ieder mens. En ja daar zitten ook geloofszaken bij. Betekent dat dan ook meteen streng? 

Strikt is dan misschien een betere benaming dan streng. Streng voor mezelf, mild voor anderen. Ben ik dat dan? Een mooi streven in ieder geval...

Jantje bij paaltje deel II

Nee ik heb geen lijstje bijgehouden. Jantje is namelijk niet nog eens bij paaltje gekomen. Zelfs een ezel... Dit keer was er wel een boom in het spel...

Wildplassen, wat is dat nou? Najib wist daar wel raad mee. Hij legde uit wat dat was door wilde bewegingen te maken en erbij te schreeuwen. Net zoiets als wild om je heen slaan. Maar dan plassen.

Een moslimman hoort helemaal niet tegen een boom of paal aan te plassen. Als je dat maar weet Najib. Een moslimmeneer moet gewoon, net als een vrouw, zittend naar het toilet. Wat vond ik dat leuk toen ik dat voor het eerst hoorde. Wat beschaafd is dat en solidair met de vrouw bovendien. Ik denk dat ik dat maar eens aan ome jeweetwel, dat nepblondje in Den Haag schrijf. Kan hij nog wat van leren.

Tijdens een hardlooptraining in het Vondelpark moest de man zo nodig. En dus maar tegen een boom. Dat kan natuurlijk niet he? Even later liep geen blonde ome, maar oom agent langs. Dat was op het nippertje.

"Ik kreeg bijna een wilde bon" kwam de man mij vertellen. Waar ging het nou om? Wildplassen? Wild met een bon om je heen slaan? Of gewoon niet doen wat hoort in je geloof? Er kwamen in ieder geval geen Jantje, geen blonde ome en geen geldboete bij kijken...

 

Mijn verhaal

Ze sprak me aan, zoals wel vaker gebeurt als je een collega tegenkomt op de gang. Ze zei: "ik wil zo graag eens je verhaal horen". Het gebaar dat ze erbij maakte ging over mijn hoofdbedekking. Welk verhaal ze bedoelde was mij eigenlijk al duidelijk voordat ze het gebaar maakte.

Natuurlijk wil ik mijn verhaal vertellen. Maar hoeveel tijd heb ik dan nodig? En wat wil je precies allemaal weten? Neem maar een weekje vrij zou ik zeggen, dan gaan we samen gezellig koffiedrinken, lunchen en wandelen. Mag ik jouw verhaal dan ook horen?

Een boek wil ik ook wel schrijven. Wie mij kent weet dat ik al best lang met dat idee rondloop. Maar wat is nou het meest interessant voor een groot publiek? Waarom ik mijn hoofd ben gaan bedekken? Of ik bid, vast en andere religieuze handelingen bezig? Of streng gelovig zijn en veel lachen met elkaar samengaan? Waarom ik soms zeg dat ik een moslim-anarchist ben? Kan dat wel?

Laat ik niet op de zaken vooruitlopen. Ik ga een keer pauzeren met die collega die mij zo aardig op de gang aansprak. Mijn verhaal vertellen. En haar ook vragen stellen. Omdat ze er zo open over deed. En er niet alvast een oordeel over had. Dat is het allerbelangrijkste.