Mijn verhaal

Ze sprak me aan, zoals wel vaker gebeurt als je een collega tegenkomt op de gang. Ze zei: "ik wil zo graag eens je verhaal horen". Het gebaar dat ze erbij maakte ging over mijn hoofdbedekking. Welk verhaal ze bedoelde was mij eigenlijk al duidelijk voordat ze het gebaar maakte.

Natuurlijk wil ik mijn verhaal vertellen. Maar hoeveel tijd heb ik dan nodig? En wat wil je precies allemaal weten? Neem maar een weekje vrij zou ik zeggen, dan gaan we samen gezellig koffiedrinken, lunchen en wandelen. Mag ik jouw verhaal dan ook horen?

Een boek wil ik ook wel schrijven. Wie mij kent weet dat ik al best lang met dat idee rondloop. Maar wat is nou het meest interessant voor een groot publiek? Waarom ik mijn hoofd ben gaan bedekken? Of ik bid, vast en andere religieuze handelingen bezig? Of streng gelovig zijn en veel lachen met elkaar samengaan? Waarom ik soms zeg dat ik een moslim-anarchist ben? Kan dat wel?

Laat ik niet op de zaken vooruitlopen. Ik ga een keer pauzeren met die collega die mij zo aardig op de gang aansprak. Mijn verhaal vertellen. En haar ook vragen stellen. Omdat ze er zo open over deed. En er niet alvast een oordeel over had. Dat is het allerbelangrijkste.