Pietje met vlechtjes

Als kind was ik bang voor mannen met baarden. En dus natuurlijk ook en vooral, voor Sinterklaas. Sint, dat betekende huilen want dan moest je op schoot zitten bij zo’n man met een verschrikkelijk grote lange baard. Ik was dan ook blij dat mijn moeder mij toen ik al heel jong was vertelde dat die man niet bestond.

Piet, die was natuurlijk leuker. Piet was vrolijk en hij deelde pepernoten en snoepjes uit. Het sinterklaasfeest was verder wel prima. Ieder kind houdt toch van cadeautjes krijgen en zoetigheid eten?

Het was begin jaren ’80. Mijn lerares Frans organiseerde het heerlijk avondje bij haar thuis voor de hele klas. Hoe vooruitstrevend ze was besef ik nu eigenlijk pas. Drie jongens uit de hogere klassen speelden voor Sint en pieten. De pieten waren niet geschminkt en de Sint was een Surinaamse jongen. Iedereen vond het leuk en er werden geen vervelende discussies gevoerd zoals die van de laatste tijd met alle voor- en tegenstanders van Zwarte Piet. Zo kon en kan het dus ook.

Thuis vieren wij geen Sinterklaas. Mijn kinderen wisten altijd al dat die man-met-die-lange-witte-baard niet echt is. Wie Sinterklaas wil vieren moet het zelf weten. Van mij hoeft al die poespas niet. Maar op school krijgen kinderen er toch iets van mee. En daarom wilde de kleine meid dan toch een pietenpak. Want verschillende klasgenootjes kwamen al in zo’n kleurig pakje naar school. Dat weigeren kon papa niet over zijn hart verkrijgen. En dus is er een pakje gekocht…en handschoenen…en een pruik met vlechtjes… Maar geen schmink en dat hoeft ook niet.

Sint en Piet mogen wat mij betreft wel de boom in. Of nee, foutje, de daken op. Piet mag de schoorsteen in. Cadeautjes in schoentjes van kindertjes leggen. In ons huis dan niet, want de chocoladekruidnoten en het gevulde speculaas kopen we zelf wel. En een wortel ga ik toch echt niet in een schoen stoppen.

Stiekem hoop ik op een herleving van die kleine gebeurtenis begin jaren ’80, maar dan in het groot. Een niet-blanke Sint op de boot bij de intocht. Witte baard kan best, die man is immers al heel oud. Hoe lang duurt het voor we zover zijn? Eigenlijk kan het me allemaal niet zo heel veel schelen. Iedereen zijn ding. 5 december is altijd weer zo snel voorbij…