Ramadan, hoe hou je 't vol?

Dat is wel anders dan in de eerste jaren dat ik aan ramadan vasten deed. Ik weet het nog goed. Voor 7:00 uur 's ochtends een flink ontbijt met veel koffie, dan naar het werk en 's middags om 16:30 aan de soep. Dat telt bijna niet vergeleken bij hoe het nu is. Echt niet!

In 36 jaar reist de maand ramadan door alle seizoenen. Ieder jaar begint de maand tien dagen eerder. Dat is in deze tijd van het jaar dus van 3:00 uur 's nachts tot 22:00 's avonds niet eten en niet drinken. 

"Hoe hou je 't vol?" is een vraag die ik weleens gesteld krijg. Dat vraag ik mijzelf ook wel af hoor. Met een lage bloeddruk en een snelle verbranding heb ik vaak kleine beetjes eten nodig. Ik word snel duizelig. 

Maar toch...na enkele dagen vasten is het of je vleugels krijgt. En verder, het samen met je gezinsleden vasten verbreken is iedere keer weer zo'n mooi moment. Ramadan is een periode van berbondenheid. Het weten dat zoveel mensen in de wereld hetzelfde doen, sommige collega's die ook vasten, facebook vrienden die over ramadan posten. Je denkt aan hoe overvloedig we altijd leven en hoe er mensen in de wereld zijn die zoveel minder hebben dan wij. Het is dan de vraag omdraaien: "Hoe hou je het NIET vol?"

Een gezegende maand. Ramadan Mubarak!

Over, over en nog eens...

Dagenlang is het aan de gang. Proefwerkweek. Ik kan me niet herinneren dat er in mijn tijd proefwerkweken waren. Wat een stress, helemaal als je er eentje bij hebt die kiele kiele welles of nietes overgaat.

Het is voorbij. De uitslag is binnen. Van de jongste is het al duidelijk natuurlijk. Dat zou wat zijn als ze daar op de basisschool toets- of tentamenweken hadden. Al die kleintjes dagenlang aan tafeltjes vragen beantwoorden...voor die pubers is dat al een opgave.

Ik weet wat het wordt. Volgend jaar een examenjaar voor dochter één. Dochter twee gezellig op de school hier om de hoek in groep 5. En zoon, dat was echt kantje boord. Maar toch over naar de derde. Hoera!

Ik ga ook over. Nee niet naar een hogere klas, al lijkt me dat af en toe wel een leuke gedachte. Nee, ik ga over van een 36-urige werkweek naar een week die ik vooralsnog zelf moet gaan invullen. Meteen weer een hele volle werkweek buiten de deur, daar moet ik nog eens goed over nadenken. Nu eerst de komende drie werkweken afmaken en dan heel fijn met vakantie...

We own the night

Op de weg terug naar huis wachten voor de stroom vrouwen die veel later finishen dan je zelf hebt gedaan. Net of je zo'n snelle loper bent. Het voelt best stoer, terwijl het Niet waar is natuurlijk. Ik had gewoon het geluk dat ik in startvak #1 stond en dus met de eerste groep mocht starten. 

Laat was het wel. Als vroege ochtendloper trek ik dat eigenlijk niet. Maar wie wil de kans om met 5.000 vrouwen door de stad en onder het Rijksmuseum door te lopen nou laten liggen? De altijd vroege slaper die ik ben voelt zich nu of ze een avond zwaar is wezen stappen. Letterlijk gezien is dat gewoon de waarheid, punt. Eigen schuld!

Volgend jaar weer zoiets? Daar moet ik nog even goed over nadenken. Het levert je wel een leuke herinnering op. En een mooi t-shirt. Vorig jaar knaloranje, dit jaar groen-turquoise. Mag ik alsjeblieft de kleur van volgend jaar bepalen? Ra ra welke wordt dat dan?

 

Help! Mijn buurman...mijn man is klusser!

En nu ben ik moe. De hele dag klussen op zolder, daarna de stad in en vervolgens thuiskomen in een huis waar nodig opgeruimd moet worden. Nou, dat laatste ga ik toch echt niet doen met een 36-urige werkweek voor de boeg. Of wel?

Help mijn man is klusser! Dat betekent in dit geval niet dat de man er een potje van maakt of mij maandenlang laat leven in een huis dat te gevaarlijk is om in te wonen. Het houdt in dat er geklust wordt en dat iedereen meedoet totdat het af is. Dan ben je na het slopen zelf gesloopt. Maar dan heb je wel wat...

Het is allemaal de schuld van de buurman. Dat kun je makkelijk schrijven als je vrijwel zeker weet dat hij dit niet leest. Maar ook al zou hij dit wel lezen, dan zou hij het maar wat leuk vinden dat het allemaal door hem komt. Want het klussen begon toch maar mooi door die prachtige zolderkamer van de buurman. Hij zei: "De deur is open, ga maar eens een kijkje nemen". 

Toen ik dan eindelijk dat kijkje ging nemen was ik totaal verkocht. Wat een heerlijke, lichte, lege, rustige zolderkamer. Meditatie- of bidruimte, fijne kamer om in stilte heerlijk creatief bezig te zijn. En dat boomstambureau, dat wil ik ook! Ik ben jaloers...nee, in één hart kunnen jaloezie en geloof niet samen zijn. Maar toch...zo'n kamer op zolder hebben  is een heerlijk vooruitzicht voor de tijd die komen gaat...als ik even of misschien voor langere tijd niet buiten de deur werk. Heerlijk schrijven, nadenken, in een rustige omgeving zijn. Wie wil dat nou niet?

De man dus lief aangekeken, hem in 's buurmans kamer laten kijken met nadruk op het boomstambureau en de mooie vloer. Manlief ook meteen verkocht. Arme hij. Meteen aan het opruimen en slopen geslagen. Een project dat wel enige weken zo niet maanden in beslag zal nemen. Wat een vreselijke muren en krakkemikkige vloer. En wat een troep kan een mens hebben.

Morgen weer een nieuwe werkweek en nog zeven te gaan. In gedachten zit ik na de zomervakantie regelmatig overdag in een heerlijk rustige lichte zolderkamer...