Ik had al snel door waarom het was. Liefdadigheid. Wat zei ik ook alweer in een eerder blog? Iedere glimlach... Juist. Maar deze man had iets nodig. En hij wist precies hoe hij het moest krijgen. Slimmerik. Hij riep het al van ver. "Want kunt u mooi combineren. Ja, ik zie het wel: bruine jas, bruin mutsje, bruine schoenen. Heel mooi." Dat kun je niet weerstaan. Het gaat automatisch. Het had ook helemaal geen zin om snel weg te gaan. Mijn fiets met bak vol Indonesische gerechten stond nog op slot.
Wat doe je dan? Automatisch meedoen. Je begint gewoon te lachen. Niet dat ik me achteraf gestrikt voelde of zo. De man zag er ook heel armoedig uit. Hij droeg slippers. Wel met sokken aan, maar toch veel te koud voor dat moment. Het was koud en er stond een flinke wind. "Heeft u iets nodig?" vroeg ik? Nadat ik de man een beetje geld gegeven had uitte hij nogmaals een paar complimenten. Hij zei dat hij het meende. Ik stapte op de fiets en reed weg, nog naglimmend van de uitingen van de man. Het kon me niet schelen of het gemeend was of niet. Hoewel hij wel een hele acteur moest zijn als het niet 'echt' was...
Eigenlijk ben ik niet zo voor geld geven aan zwervers of bedelaars. Er was een tijd dat ik dacht dat het ook echt niet mocht voor mijn geloof. Ik meende dat als ze er misschien alcohol voor gingen kopen, ik er persoonlijk voor zorgde dat ze gingen drinken. Daarom gaf en geef ik bij voorkeur eten. Maar de Indogerechten die ik net gekocht had, waren voor mijn gezin bestemd. Niet dat ik alleen daarom toch geld gaf, ik denk er nu anders over. Als je het geld eenmaal aan iemand anders geeft, is het niet meer van jou. De rest is de verantwoordelijkheid van de ontvanger. Voor jou blijft over de daad van liefdadigheid in de ogen van de Schepper. Zo zie ik het nu.
Liefdadigheid, het is een gift, iets te eten, een klein woord, een gulle lach. Ook de ontvanger met zijn slippers gaf mij er een stukje van...
Wat doe je dan? Automatisch meedoen. Je begint gewoon te lachen. Niet dat ik me achteraf gestrikt voelde of zo. De man zag er ook heel armoedig uit. Hij droeg slippers. Wel met sokken aan, maar toch veel te koud voor dat moment. Het was koud en er stond een flinke wind. "Heeft u iets nodig?" vroeg ik? Nadat ik de man een beetje geld gegeven had uitte hij nogmaals een paar complimenten. Hij zei dat hij het meende. Ik stapte op de fiets en reed weg, nog naglimmend van de uitingen van de man. Het kon me niet schelen of het gemeend was of niet. Hoewel hij wel een hele acteur moest zijn als het niet 'echt' was...
Eigenlijk ben ik niet zo voor geld geven aan zwervers of bedelaars. Er was een tijd dat ik dacht dat het ook echt niet mocht voor mijn geloof. Ik meende dat als ze er misschien alcohol voor gingen kopen, ik er persoonlijk voor zorgde dat ze gingen drinken. Daarom gaf en geef ik bij voorkeur eten. Maar de Indogerechten die ik net gekocht had, waren voor mijn gezin bestemd. Niet dat ik alleen daarom toch geld gaf, ik denk er nu anders over. Als je het geld eenmaal aan iemand anders geeft, is het niet meer van jou. De rest is de verantwoordelijkheid van de ontvanger. Voor jou blijft over de daad van liefdadigheid in de ogen van de Schepper. Zo zie ik het nu.
Liefdadigheid, het is een gift, iets te eten, een klein woord, een gulle lach. Ook de ontvanger met zijn slippers gaf mij er een stukje van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten