Blog is verhuisd naar www.japkebeleeft.amsterdam

Kijk voor de laatste updates op www.japkebeleeft.amsterdam

We leven niet in Afrika

Stel je eens voor dat je niet hier in Nederland bent geboren, maar in Afrika. Hoe zou je het dan hebben? Kun je even gemakkelijk naar school of naar een dokter? Kun je daar kopen wat je hier allemaal in de winkels ziet liggen en heb je überhaupt wel iedere dag te eten? Wat dacht je van huisdieren? Als ik onze stevige kat zie denk ik vaak aan die arme katjes in Marokko...

"Wat als ik over twee jaar nóg geen baan heb gevonden?" Ik sprak de zorg, die toch bijna elke dag even in mijn hoofd komt, tegen hem uit. "We leven hier niet in Afrika." zei hij. Tsja, hij kan het weten. Zij moesten tenslotte met elf mensen uit één schaal eten, vechtend om het kleine stukje vlees dat in het midden lag. En je moest snél eten, anders bleef je met een lege maag achter. Zoveel monden... Als er al genoeg was op die dag. Want vaak was er minder dan een hele schaal vol eten. Het kon ook een stukje droog brood met thee zijn. Wat hebben wij dan voor zorgen? Werk zoeken?

Werk vinden. Er is meer werk dan er banen zijn. Het gaat om de inventiviteit die je inzet. Zo lees ik. Tsja. In Afrika zijn ze vaak wel inventiever met kleine dingen. We hebben hier te veel voorzieningen. Te veel spullen. Maar voor alles een oplossing. Zo zat ik onlangs nog buiten op het plein. Ik had net een nootje gegeten. Dat stukje...mijn tong kreeg het niet tussen mijn tanden vandaan. Irritant! "Ik moet een tandenstoker hebben, het maakt me gek" fluisterde ik mijn wederhelft in. "Dan pak je toch een tandenstoker van de grond?" "He bah, viespeuk!" zei ik. "Wacht, zo doen we het in Marokko." Hij pakte een klein takje van de grond, spoelde het af onder het groene gemeentefonteintje vlakbij en gaf het me. "Alsjeblieft, je tandenstoker." En waarom niet? Het stukje noot was in een seconde weg. "Zie je wel?" zei hij. 

We leven niet in Afrika. Hoe vaak heb ik in Marokko de kinderen niet blij gezien met een stukje speelgoed dat we zelf hadden afgedankt. Of heerlijk zien spelen met enkel een fles water of een bal die al bijna lek is. We kunnen inventiever worden. Twijgjes gebruiken als tandenstokers bijvoorbeeld. Er is vast nog veel meer. Zoeken hoeft niet. Vinden, daar gaat het om. Ook op het gebied van werk. We leven hier in Nederland.

Genoeg is genoeg

Echt, ik kan er niets aan doen. In een mum van tijd gaat mijn blik gewoon naar die kop als hij er tussen hangt. Waar tussen hangt? Haha in een flits gaat het door me heen als ik het teruglees: een kop die hangt. Nou ja, toe maar.

Waarom ik meteen naar die kop van hem kijk, dat kan ik je niet zo één twee drie zeggen. Ik wil weleens weten of andere moslims hetzelfde doen. Want interessant als hij doet, écht interessant is hij niet. Toch eens navragen bij anderen, binnenkort.

Het is fout. 'Genoeg is genoeg' staat er. De tweede 'genoeg' met rode letters nog wel. Om het maar even te benadrukken. En boven die letters wordt zijn lachende hoofd afgebeeld. Kop was het. Dat klopt toch niet? Hij moet er juist boos op kijken, liefst met opgeheven vingertje. Dat vingertje heb ik volgens mij wel vaker van hem gezien. Zo niet, dan kun je het er zó bijdenken. Het past er gewoon bij als hij praat. Net als zo'n strenge imam of dominee die hel en verdoemenis predikt. Snapt hij dan niet dat hij veel overeenkomsten vertoont met zulke strenge predikers?

Vorige keer toen er verkiezingen waren heb ik nog zo'n test gedaan. Welke politieke partij moet ik stemmen, want dat weet ik echt niet. Nu ook weer niet. Geloof het of niet, de PVV stond heel erg bovenaan. Bij mij, een moslim hè, dat je 't weet. Maar eerlijk, op bepaalde punten ben ik het wel eens met die vent. Genoeg is genoeg, dat vind ik nou ook. Al is dat maar hoe je het bekijkt.

Vandaag is de dag. Wat ik ga stemmen, een idee heb ik wel. Alhoewel het idee meestal pas werkelijkheid wordt in het stemhokje. Logisch. Een laatste-moment-beslisser, dat ben ik. Zoals waarschijnlijk velen met mij. Wat de uitkomst is zien we vanavond op de televisie. Alsof ik ga kijken. Of er daarna wat verandert, wie zal het zeggen?

De moslimblogger

Nu ik wat meer mensen begin te kennen in bloggerland, wil ik weleens weten of er meer bloggers zijn zoals ik. Ik bedoel dan niet direct moslims uit Mokum die ook nog bloggen, maar gewoon, moslims die bloggen. Ik ben bang dat ik me nu op glad ijs begeef. Want ik geloof eerlijk gezegd dat hetgeen ik doe tamelijk onontgonnen is. Nou ja, ik  wil niet zeggen dat ik uniek ben hoor! Dat voelt een beetje als mezelf op de borst kloppen. Natuurlijk zijn er moslimbloggers! Mooi woord ook nog, moslimblogger!

Wat is nou het verschil tussen een `gewone` blogger en een moslimblgger? Nou, eigenlijk en ergens hoop ik maar: niets. Want als er verschil is, kan dat betekenen dat er een soort van scheiding is. Je hebt `wij` en `zij`. Nee, ik vind dat we daarvan af moeten! Ik wil juist meer opgaan, me begeven tussen de mensenbloggers medebloggers en van daaruit mijn geluid laten horen. Kan dat?

Toch kan ik niet ontkennen dat er wel `iets` is. Misschien het uitgangspunt van waaruit je blogt. Ik kan er niet omheen dat ik mijn geloof en alles daaromheen een rol laat spelen. Uitleggen wil ik, vertellen wat mij bezighoudt, inzicht geven in waarom bepaalde gewoontes en gebruiken zijn zoals ze zijn. Wat is er anders, maar vooral: wat zijn de overeenkomsten? Met wat? Precies! Ik zie dat zelfs als een van mijn levensdoelen. Echt. Ik wil dat jij begrijpt...wil jij ook begrijpen? Lees me dan alsjeblieft!

Onderzoekje. Er zijn wel degelijk moslimbloggers. Er is zelfs een website, moslimbloggers.com Even een kijkje nemen. Grappig. Allemaal vrouwen op het eerste gezicht. Bloggen mannen minder? Die indruk had ik sowieso al hoor! Mannen zijn gewoon minder open over hun leven. Nou ophouden hoor! Als moslim wil k toch ook niet onder een kam geschoren worden? 

Iets anders dat opvalt is dat geen enkele moslimblogger haar eigen naam in haar (oké, of zijn) domein gebruikt. Als je verder klikt, zie je soms wel een naam, soms niet. Het merendeel van de moslimbloggers gebruikt geen eigen foto, maar een tekening of iets anders. Er zijn blogs over reizen, henna, studie en nog veel meer.

Een moslimblogger, gewoon net als andere medemensenbloggers. Waarom dan die website? Ik denk dat sommige onderwerpen specifieker voor een bepaalde doelgroep zijn. Maar of ik me ga aansluiten? Ik weet het nog niet. De doelgroep die ik voor ogen heb is breder. Of misschien bestaat die helemaal niet uit moslims. Nog even goed erover nadenken...

Gingen we het nou doen, of niet?

Ik was benieuwd wat er zou gebeuren als ik hem ontmoette. Zouden we het doen, of zouden we het niet doen? Ik twijfelde. Was er zelfs een beetje zenuwachtig over. Van mij mocht het. Ik heb daar geen problemen mee.

In Marokko was ook al eens zoiets voorgevallen. Ik kwam in de kamer van mijn schoonvader. Hem kus ik altijd op zijn hand of voorhoofd. Dat is een gebaar van respect. Dat deed ik dus. Maar in de kamer zat een man die ik niet kende. Een man met een baard en een jurk. Ik moest een inschatting maken. Baard-en-jurk, baard-en-jurk, ging het door mijn hoofd. Daarbij hoorde niet het handen-schudden-met-een-vrouw. Maar alleen die informatie, dat is te kort door de bocht. Want als zo'n baard-en-jurk openlijk naar mij kijkt en blijft kijken, dan kunnen we best handje schudden. De man keek niet op of om toen ik binnenkwam, dus toen wist ik dat het handjes schudden niet doorging. Ik ben mevrouw Verdonk tenslotte ook niet, die dan stennis gaat schoppen en erop staat, het in de krant laat komen en nog meer van die toeters en bellen veroorzaakt. Wel een leuk idee trouwens. Hoe zorg je voor een groot publiek? 

Later hoorde ik hoe opgelucht de baard-en-jurk was geweest dat ik niet met uitgestrekte hand naar hem toe was gekomen. Ik was best trots dat ik de juiste inschatting had gemaakt. Aan het uiterlijk en gedrag van de man kon je gewoon zien dat hij strikt 'de regels' volgde. Het was gewoon niet gepast om zo op hem toe te lopen en me voor te stellen...

De man was een half uur te laat voor onze afspraak. Niet een baard-en-jurk dit keer. Het was een zakelijke ontmoeting.  Eigenlijk had ik me de hele weg erheen al afgevraagd hoe het zou gaan. Was hij echt een 'strenge bekeerling', dan gingen we geen handjes schudden. Maar dat zegt nog niet alles. Hij kan het ook niet doen, omdat hij respect heeft voor mij. Dat gebeurde eens toen ik mijn hoofd nog bedekte. Een man kwam binnen bij de familie waar ik op bezoek was. Hij gaf iedereen een hand, behalve mij. De gastvrouw vroeg waarom hij mij geen hand gaf.  Niet dat het mij iets uitmaakte. Ik kon zijn redenen wel aanvoelen.

Wil je nou nog weten of we 'het' gedaan hebben tijdens die afspraak? Nou vooruit, het antwoord is 'ja'. Hij kwam dus maar liefst een half uur te laat binnen als een wervelwind, schudde mijn hand en we hadden een leuk en fijn gesprek. Zo lastig als ik het me had voorgesteld, was het dus niet!

Een complimentje...liefdadigheid

Tsja, dat wil iedere vrouw wel. Toch? Geef het gewoon toe! Een complimentje is toch altijd fijn? Oh ja? Ook van een stinkende ouwe zwerver? Mwah, als hij maar miet al te dichtbij komt dan. En niet zijn alcoholgeur over me heen walmt.

Ik had al snel door waarom het was. Liefdadigheid. Wat zei ik ook alweer in een eerder blog? Iedere glimlach... Juist. Maar deze man had iets nodig. En hij wist precies hoe hij het moest krijgen. Slimmerik. Hij riep het al van ver. "Want kunt u mooi combineren. Ja, ik zie het wel: bruine jas, bruin mutsje, bruine schoenen. Heel mooi." Dat kun je niet weerstaan. Het gaat automatisch. Het had ook helemaal geen zin om snel weg te gaan. Mijn fiets met bak vol Indonesische gerechten stond nog op slot.

Wat doe je dan? Automatisch meedoen. Je begint gewoon te lachen. Niet dat ik me achteraf gestrikt voelde of zo. De man zag er ook heel armoedig uit. Hij droeg slippers. Wel met sokken aan, maar toch veel te koud voor dat moment. Het was koud en er stond een flinke wind. "Heeft u iets nodig?" vroeg ik? Nadat ik de man een beetje geld gegeven had uitte hij nogmaals een paar complimenten. Hij zei dat hij het meende. Ik stapte op de fiets en reed weg, nog naglimmend van de uitingen van de man. Het kon me niet schelen of het gemeend was of niet. Hoewel hij wel een hele acteur moest zijn als het niet 'echt' was...

Eigenlijk ben ik niet zo voor geld geven aan zwervers of bedelaars. Er was een tijd dat ik dacht dat het ook echt niet mocht voor mijn geloof. Ik meende dat als ze er misschien alcohol voor gingen kopen, ik er persoonlijk voor zorgde dat ze gingen drinken. Daarom gaf en geef ik bij voorkeur eten. Maar de Indogerechten die ik net gekocht had, waren voor mijn gezin bestemd. Niet dat ik alleen daarom toch geld gaf, ik denk er nu anders over. Als je het geld eenmaal aan iemand anders geeft, is het niet meer van jou. De rest is de verantwoordelijkheid van de ontvanger. Voor jou blijft over de daad van liefdadigheid in de ogen van de Schepper. Zo zie ik het nu.

Liefdadigheid, het is een gift, iets te eten, een klein woord, een gulle lach. Ook de ontvanger met zijn slippers gaf mij er een stukje van...

Solliciteren zonder hoofddoek

Dat is heel gewoon, zou je zeggen. Toch? Op sollicitatiegesprek zonder hoofdbedekking. Heb je er weleens over nagedacht hoe het is om te solliciteren mét? Je vraagt me af of het een struikelblok vormt. Of ze wel naar je capaciteiten kijken. Of dat ze zich blindstaren op dat ene. Of het ter sprake komt. Of je er zelf iets over zult zeggen. Hoe begin je dan? Hoe reageren zij?

Wat als het precies andersom is? Dat kan hoor, dat kan! Ik bedoel...solliciteren zonder hoofdbedekking en je afvragen of het niet handiger is om je hoofd maar wél te bedekken. Voor deze ene keer. Huh? Zou dat een struikelblok zijn? In Nederland? Nee toch?

Ik heb er weleens iets over gehoord. Een docente die solliciteerde op een functie bij een islamitische school. Ze was moslim maar bedekte haar hoofd niet. Dat was ze ook niet van plan als ze daar aan het werk ging. En dus werd ze niet aangenomen. En dus? Kan dat? In Nederland?

Voor het eerst ga ik op sollicitatiegesprek zonder hoofdbedekking. Maar wel bij een moslimorganisatie. Dat moet voor de duidelijkheid wel even gezegd worden. Want zo lijkt het de omgekeerde wereld wel. Zal het ter sprake komen? Begin ik er zelf over? Kaart de andere partij het aan? Levert het wat op? Nieuwe baan? Al is het alleen iets om over te schrijven. We zullen zien..