De tweedeling

Je voelt het wel maar je ziet het niet. Of nee, ík voel het, ik zie het niet maar ik merk het wel. Maar of anderen hetzelfde ervaren? Wat? De tweedeling. Die is er, of we het willen of niet. Eigenlijk zou het niet zo moeten zijn.

Ik merkte het toen ik 'het ding' ging dragen en toen ik hem afdeed. Wat 'het ding' is? Ik blijf de benaming leuk vinden. Omdat mensen die me kennen meteen weten waar ik het over heb. Maar anderen? Nou goed, die hoofddoek dan. Zelf prefereer ik de benaming hoofdbedekking, als je dat maar weet! 

Toen ik ermee begon, merkte ik dat de ene 'groep', de moslims dus, enthousiast reageerde. Sommige zusters in de islam feliciteerden me zelfs. Het is fijn om daardoor het gevoel te hebben dat je ergens bij hoort. Maar dat zou toch niet bepaald moeten worden door een stukje stof, toch? De andere 'groep', de niet-moslims dus, bleef veelal stil. Sommige mensen hadden een opmerking, soms leuk en aardig, maar ook een paar helemaal niet zulke fijne geluiden kwamen aan mijn weggestopte oren voorbij. 

Toen ik ermee stopte was het precies andersom. De moslims bleven veelal stil op een enkeling na, de niet-moslims reageerden verbaasd, enthousiast, nieuwsgierig, geïnteresseerd en nog veel meer. Al die aandacht is wel leuk natuurlijk. Maar het laat wel vraagtekens achter. "Interesse" zei iemand nog tegen me toen ik het hardop uitsprak? Maar waarom is in de ene situatie de ene kant dan stil en in de andere situatie de andere kant? Zijn er dan twee kanten, twee kampen misschien zelfs?

Niet vreemd misschien dit, niet duidelijk zichtbaar, toch wel aanwezig...