2015...geef mij 10x5!!!

Dat is dan gedeeld door vijf. Een jaartal delen door vijf. Wat krijg je dan? Ik haat rekenen, dus vraag het me niet. Nou goed dan, ik ben er zelf uiteindelijk aan begonnen. De uitkomst is 403. Geen heel mooi cijfer als uitkomst. 2015 gedeeld door 5. Dat heb ik snel even ingetoetst op de rekenmachine. Dit jaar, het is het jaar dat ik...10x5 en dat gedeeld door 5 is 10. Mooier dan 403. Nou ja, dat is het!

Wat ik precies wil zeggen? Ik weet wel wat, maar nog even niet heel goed hoe. Het is vreemd dat je vele jaren van je leven doorbrengt met de gedachte: als ik eenmaal een halve eeuw oud ben, nou, dan ben ik écht oud! Volgens mij denkt iedereen zo gedurende de eerste helft van zijn of haar leven. Er dus van uitgaande dat iedereen 100 wordt... Was het maar zo, dan hadden we zekerheid. Maar ook meer saaiheid.

Nu het jaar is aangebroken waarin het écht staat te gebeuren, nou, dan ben ik eigenlijk best een beetje trots... Alsof 'trots zijn op je leeftijd' iets is waar je voor gekozen hebt. Het is meer dat ik zo denk van: iedereen die jonger is en denkt dat 50 jaar oud is, moet dat eerst nog maar zien te bereiken. Je kunt het dan wel niet kiezen, maar wel ernaar streven, toch?

Konden we maar kiezen hoe oud we werden. Mijn ouweheer heeft de leeftijd van een halve eeuw nooit bereikt. Iedere ziel zal de dood proeven, zeg maar. Dat staat in het 'Grote Boek'. Wie zei er ook weer dat het een k...-boek was? Vriendje van?

Wat bazel ik nou allemaal? Waarom zeg ik het niet gewoon en ronduit? Ik ben geboren in 1965. Het is 2015. Ik word dit jaar dus 50. Mijn gezin bestaat uit vijf personen. Wat heeft er nog meer het cijfer 5? Het draait dit jaar gewoon om het cijfer 5. Geef me de vijf!

#... wordt vervolgd...

Hij wiens naam niet genoemd mag worden, wordt vervolgd. Wie? Ik bedoel natuurlijk niet die ene tovenaar, maar je-weet-wel, die met die geblondeerde haren. Het is gewoon geinig om hem gelijk te stellen aan de barre slechterik uit de Harry Potterfilms. En dan ook net te doen of hij dezelfde akelige dingen heeft gedaan. Als hij het kon, zou hij het doen. Bliksemschichtjes op voorhoofdjes van kleine Marokkaantjes toveren en zo. Of andere kunstjes. Bij de kleintjes beginnen, dan worden het nog veel sneller minder, minder...

Hij wiens naam niet vermeld mag worden. Het mag ook echt niet he, als je dat maar weet. Hoezo? Is dat haram dan of zo? Nee hoor, dat is het niet. Ik heb alleen gemerkt dat je-weet-wel inclusief naam gewoon niet zoveel wordt genoemd en besproken in de moslimgemeenschap. Zo van: je kunt je beter bezighouden met belangrijker zaken. Daden verrichten die je geloof versterken. Goed doen aan wezen en armen. I de moskee wordt ook aangespoord vooral niet boos te worden. Hij krijgt zijn loon nog wel insha Allah. Dat soort dingen. Maar of dat wat uithaalt? Ik denk dat het wat aan de passieve kant is. We hebben als mensen toch een eigen wil gekregen om er iets aan te doen? Waarom lijkt het dan weer of er te weinig wordt gedaan? Blijkt nu toch dat het wel wat uithaalt. Er gebeurt eindelijk weer wat.

Ik weet wel wat ik zou doen. Als ik de kans kreeg dan. Mij een keertje uitleven. Ook al weet ik dat het nooit zal gebeuren. Met je-weet-wel in de boksring. Reken maar dat ik als overwinnaar uit de strijd kom. Want ik ken minstens tien Japanse woorden, waaronder karate. Ook heb ik een conditie van heb ik jou daar. Daar kan je-weet-wel vast niet tegenop. Hoewel je hem toch niet moet onderschatten. Hij met zijn opgesloten leven heeft een bunker, body guards en vast ook een personal trainer. Dus dan doet hij naast de kunstjes die hij beoefent vast aan de ëén of andere vechtsport. Kung fu hocus pocus of zoiets. Zie je het al voor je? Je zal nooit weten of hij echt getraind is. Of dat hij naar de hogeschool voor toverkunsten gaat bijvoorbeeld. Dat houdt hij natuurlijk geheim...

Eerlijk gezegd denk ik dat die hele vervolging weer niets zal uithalen. Hij komt er gewoon weer mee weg, wat ik je zeg. Misschien heeft hij er zelfs voor betaald met onze belastingcenten. Lekker profiteren van alle publiciteit die het oplevert. Mooie kunsten weer. Hij die steeds meer stemmen krijgt. Hij wiens naam weer veel genoemd en vermeld zal worden...

Even roddelen

Niet allemaal tegelijk! Ik weet het. Deze titel is net als honing waar een zwerm bijen op af komt. Want mensen houden nou eenmaal van roddelen. Sorry, maar dat is haram hoor. Het mag dus niet. Roddelen is zo erg, als je het doet is het of je het vlees van je broeder tussen je tanden hebt. Aldus een overlevering van ruim 1400 jaar geleden. Wat? Mensenvlees? Kannibalisme!

Ik persoonlijk vind dat roddelen opzettelijke kwaadsprekerij is, met als doel er zelf beter van te worden ten koste van een ander. Wow! Mooi bedacht vind ik zelf. Dus zomaar kletsen over een ander met een ander doel? Vlees? Doe mij maar een stukje kip in een rijstgerecht. Meer niet.

Roddelen, ik raak er niet over uitgepraat. Mijn eerste dagen aan het werk bij de ING. Een collega van Marokkaanse afkomst zei tijdens de lunch tegen me: "Dom van je dat je verteld hebt dat je Marokkaans spreekt." Ze had me zelf nog wat laten zeggen ook, om zeker te weten dat ik het echt kon. "Je kan heel veel aan de weet komen als je het niet zegt. Roddels en zo. Jammer he?" Ja, echt, dat vond ik zelf ook. Wie weet zou ik ooit nog een nieuwe kans krijgen...

Deze week ben ik niet zo dom geweest als toen. Ik ben undercover gegaan. Met hoed, zonnebril, lange regenjas en krant. Misschien zie je me nog een keer... Nee hoor, ik heb me ingeschreven bij een sportschool 'ladies only'. Midden in Slotervaart. Dan weet je welk publiek daar komt. Hallo, wie of wat, dat ga ik niet uitleggen hoor! Ik ga het roddelgehalte testen. Best wel een stout plan eigenlijk. Maar wel leuk om te doen. Ik ben benieuwd wat ik te horen krijg. Óf ik wat te horen krijg. We gaan het meemaken. Als ik mezelf dan maar niet verraad...

Iedere glimlach is liefdadigheid

Het is al een tijd niet meer gebeurd. En het zal denk ik ook niet meer gebeuren nu het is zoals het is. Mis ik het? Vind ik het erg? Ja en nee. Zoals er aan iedere kant een voor- en nadeel kleeft.

Niet dat ik erover had nagedacht toen ik de stap nam. Het kwam gisteren ineens in me op bij het openen van de post. 'S.O.S. Marokko' stond er op het voorste vel. 'Winteractie voor Syrië' zag op het tweede papier staan. Natuurlijk kijk je dan of je wat kunt missen. Wij hebben geen last van overstromingen zoals in Marokko. Ook lijden we geen kou en hebben we geen honger, zoals vele mensen elders in de wereld. Dan geef je, voraal nu...

Dit deed me denken aan wat me zo vaak is overkomen, maar nu al een tijd niet meer. Sinds ik mijn hoofd niet meer bedek spreken ze me niet meer aan. De mensen buiten die zeggen iets nodig te hebben. Of die de weg willen vragen. Bij de supermarkt gebeurde het, maar ook gewoon op straat. 'Fi sabil ilah' ging daar meestal aan vooraf. Omwille van Allah. Een beetje geld, iets te eten. De weg vragen. Bijna alsof met het hoofddoek dragen ook meteen op je geschreven staat dat je meer aan liefdadigheid en hulp geven doet dan iemand zonder. Eerlijk? Ja echt!

Vind ik het leuk dat het nu anders is? Dat mensen me nu niet meer aanspreken? Of zeggen iets nodig te hebben? Soms niet. Mensen vroegen me zomaar op straat naar de dichtsbijzijde moskee of halal eetgelegenheid. Dat leverde mooie gesprekken op. Het gaf me het gevoel dat ik iets kon betekenen. Maar het maakte me soms ook boos. "Mooie moslim ben je" kreeg ik een keer te horen toen ik niets gaf. Nou zeg! Alsof ergens een teller staat die precies ziet hoeveel en hoe vaak je aan liefdadigheid doet of iemand helpt. Alsof een keer "nee" meteen alles naar beneden haalt. Pas op hoor!

Gelukkig wordt ook iedere glimlach beschouwd als liefdadigheid. Dus wat doe je dan? Makkelijk. Glimlachend door het leven gaan...

Decembermaand: verplicht meedoen

Drie gezinsleden in één maand jarig, en dan nog kerst en oud en nieuw erbij, dat is toch één en al feest en gezelligheid? Ja hoor, het is goed. Maar nee, ik ben altijd blij als het eenmaal januari is. Om nog maar niet te spreken van wat het allemaal kost. Laten we gewoon doen zoals we altijd doen, zonder poespas, slingers, toeters en bellen. Zo heb ik het nou eenmaal het liefst. Hoewel het leuk is om cadeautjes te geven en die taartjes en die oliebol er wel in gaan...

"Ramadan doet mij een beetje denken aan kerst, maar dan een hele maand lang." Dat zei iemand die voor het eerst meedeed met het vasten in die maand. Die vergelijking vond ik wel leuk. Want het klopt dat je aan die maaltijden iedere avond een hoop werk hebt en het heel gezellig is. Net als met de kerst. Hoewel dat allemaal wel afhangt van je thuissituatie en de middelen die je hebt. Veel mensen op de wereld hebben dat allemaal niet. 

In gedachten reis ik even naar Marokko. Mijn eerste keer daar tijdens de ramadan. 's ochtends wil ik brood kopen voor de kinderen die nog te klein zijn om te vasten. Geen brood te koop, dat kan pas 's middags, want het is ramadan. Ook als je als volwassene niet kunt vasten wegens menstruatie of ziekte, kun je niet openlijk gaan eten. Ter afsluiting van de maand zijn alle winkels gesloten. Alles is er helemaal op ingericht. Je doet gewoon mee, of je het wilt of niet.

Terug in Nederland. De maand van sinterklaas, kerst en oud en nieuw is hier al niet anders. Je krijgt een speculaaspop of chocoladeletter op je werk. Je hebt twee dagen vrij, daar heb je geen keuze in. Overal waar je gaat word je herinnerd aan inkopen doen en feest vieren. Op oudejaarsavond kun je niet vroeg naar bed als je wilt, omdat je niet kunt slapen van het geknal. Alles is er helemaal op ingericht. Je doet gewoon mee, of je het wilt of niet.

Hoe zat het nou met die achterliggende gedachte? Kwam dat niet ook met elkaar overeen?

Hond

Nu poes aan de beurt is geweest, mag hond ook aan bod komen. Ik heb een kans voorbij laten gaan. Jammer maar helaas! Het ging ook zo snel en er was geen mogelijkheid er rustig over na te denken. Ken je dat? Had ik maar dit of dat gezegd...

Je zult zien, als je het voornemen hebt om het een volgende keer anders te doen dan komt die gelegenheid er toch niet. Zo gaat het nou altijd en dat is voor iedereen herkenbaar. Ja toch? Goed, dan maak ik bij deze van de gelegenheid gebruik. Beter kan eigenlijk niet.

Het ging zo. Mijn oudste twee kinderen waren hooguit drie en zes jaar oud. We liepen door een smal straatje hier in Amsterdam West. Ineens schoot er een hond al blaffend uit een portiek. Mijn kinderen schrokken en zetten allbei een keel op. Het baasje, een mevrouw, kwam met nog een andere vrouw het portiek uit. Met haar Amsterdamse accent zei ze op een norse toon tegen de andere vrouw: "Zie je, zo gaat het nou altijd. 'Ze' vinden een hond onrein. Dat mogen 'ze' niet aanraken. Het lijkt of je hier geen hond meer mag hebben."

Jammer, echt jammer. Om meerdere redenen eigenlijk. Ten eerste, omdat ik de kans voorbij heb laten gaan. Ik had die mevrouw vriendelijk kunnen aanspreken. Kunnen zeggen dat mijn kinderen alleen geschrokken waren. Maar toen stond ik waarschijnlijk ook niet stevig genoeg in mijn schoenen. Dus ik liep door. Ten tweede, het onbegrip. Hond onrein? Een hond is helemaal niet onrein, in die zin dat een hond onderdeel is van de schepping. En ten derde, ik had mijn kinderen helemaal nooit verteld dat een hond een dier is waar je niet aan mocht komen, waar je bang voor moet zijn of dat niet 'schoon' is. En ten vierde, ten vijfde en ten zoveelste. 

Ach mevrouwtje, het is nu al zo lang geleden dat ik niet meer weet hoe u eruitziet. Want ik weet nog wel in welke straat u woont en dan had ik met u kunen praten. U had wel even op de koffie mogen komen, zodat ik het uit kon leggen. Zonder uw hond dan wel, want niet alleen heb ik een kat in huis die dat vast niet leuk vindt, een hond mag niet bij mij in huis komen. Waarom? Een hond heeft de functie om te waken en is dus niet voor in- maar voor om het huis. Een zeer nobele functie, vindt u ook niet? Net zoals ieder onderdeel van de schepping een functie heeft. En daarnaast, een hond likt aan alles en dat in je huis hebben is niet hygiënisch. Een hond mogen we best aaien, en daarna moeten wij onze handen wassen. Maar dat doen we ook allemaal voordat we gaan eten of nadat we naar het toilet zijn geweest, dus zo vreemd is dat niet. Ziet u wel, het is simpel. Dat u een hond wél in uw huis neemt, is uw eigen keus. Wat bedoelde u trouwens met 'ze'? Ik versta Nederlands hoor! Ik ben zelfs 'gewoon' Nederlands. Of bedoelde u iets anders?

Die kans, die komt niet nog een keer. Maar hopelijk is dit dan wel een manier om het duidelijk te maken. Aan meer mensen dan alleen die ene mevrouw. Wie weet leest ze dit ooit nog een keer...

Mevrouwtje anti islam

Ze hield van schrijven, dat was wel duidelijk. Dat ze ook van onderzoeken en spitten hield, merkte ik tijdens het lezen van haar brief. Ik stond al jaren niet meer in het telefoonboek, maar ze had gewoon mijn adres gevonden! Had ze niets te doen of zo? Ze was een oma, begreep ik uit haar brief, dus waarschijlijk had ze tijd genoeg om de dingen te doen die ze deed. Nou, ik heb ook wat meer tijd dan voorheen, omdat ik nu geen betaalde baan heb. Dus kan ik erover schrijven.

Het was december 2001. Ik was 36 en werkte mee aan een interview voor het Parool. Twee andere tot de islam bekeerde vrouwen werden ook geinterviewd. Ik kwam met een foto die de hele pagina vulde in de bijlage. Dat heb ik geweten. Ik kreeg hele leuke reacties van de mensen om mij heen en op mijn werk. Sommige moslims waren het er niet zo mee eens dat ik met naam en herkenbaar op de foto in de krant stond. Dat spraken ze niet echt uit, maar ik merkte het door de vragen die ze erover stelden. Een paar keer werd ik herkend op straat. Dus toen ik ook nog die brief ontving van die mevrouw begon ik wel een beetje bang te worden. Niet dat ze dreigde of zo. Maar haar toon was wel zo van: zijn jullie gek of wat, dat jullie moslim zijn geworden? 

Als ik er nu aan terugdenk moet ik lachen. Ze was al behoorlijk op leeftijd, die mevrouw. Volgens mij al dik in de tachtig. En dan zo bijdehand, dat mag ik ergens wel. Ik hoop dat ik zelf ook zo bij de pinken ben op die leeftijd, als ik dan nog in leven ben insha Allah. Maar begrijp je dat je wereld ineens eng wordt als je én herkend wordt op straat, én iemand weet je adres te vinden? Zeker als je hoort hoeveel mensen, met welke overtuiging ook, bedreigd worden. Zodra je je profileert als 'anders dan anderen', moet je dan ook meteen bang zijn?

Haar taal was duidelijk. De islam stond voor rechteloosheid en mishandeling. Om dat kracht bij te zetten stuurde ze ook nog een artikel mee over vrouwen in Iran die stokslagen kregen. Uit haar brief bleek ronduit dat zij niet begreep dat wij voor zo'n geloof gekozen hadden. Oke mevrouwtje, u heeft uw punt gemaakt. Al ken ik zelf niemand in mijn omgeving die ooit stokslagen heeft gekregen. Ja, ik ken helaas wel vrouwen die mishandeld zijn door hun mannen. Maar daarbij ging het niet alleen om moslims. Leuk geprobeerd mevrouw, maar ik voel me niet aangesproken. Alhoewel, leuk vond ik het ook niet echt.

Vaak heb ik nadien nog dergelijk commentaar op de islam voorbij zien komen. Als je het www afzoekt op 'islam' kom je dat hoe dan ook tegen. Ook al vind ik dat vervelend, ik snap het ergens wel. De media doen nou ook niet veel om dat beeld te veranderen. Het lijkt nu zelfs alleen maar erger te worden met IS en alles daaromheen er ook nog bij. Maar ik heb ook het gevoel dat er door de moslims zelf niet veel tegen gedaan wordt. Althans, niet op grote en georganiseerde schaal. Er zijn hier en daar wel echt pareltjes onder de moslims, die wat meer belicht mogen worden naar mijn idee. We zouden één gemeenschap moeten zijn en dat zijn we niet. Anders zou de 'buitenwereld' dat toch wel merken? We hebben ook te weinig zelfkritiek. We komen te weinig met onze wereld naar buiten. We zijn passief. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat vind ik echt jammer. 

Ruim een jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van mijn blog. Ik hoop dat ik daarmee een klein verschil kan maken. Want hoe standaard het ook is dat ik het schrijf, verandering begint bij jezelf...