Het was december 2001. Ik was 36 en werkte mee aan een interview voor het Parool. Twee andere tot de islam bekeerde vrouwen werden ook geinterviewd. Ik kwam met een foto die de hele pagina vulde in de bijlage. Dat heb ik geweten. Ik kreeg hele leuke reacties van de mensen om mij heen en op mijn werk. Sommige moslims waren het er niet zo mee eens dat ik met naam en herkenbaar op de foto in de krant stond. Dat spraken ze niet echt uit, maar ik merkte het door de vragen die ze erover stelden. Een paar keer werd ik herkend op straat. Dus toen ik ook nog die brief ontving van die mevrouw begon ik wel een beetje bang te worden. Niet dat ze dreigde of zo. Maar haar toon was wel zo van: zijn jullie gek of wat, dat jullie moslim zijn geworden?
Als ik er nu aan terugdenk moet ik lachen. Ze was al behoorlijk op leeftijd, die mevrouw. Volgens mij al dik in de tachtig. En dan zo bijdehand, dat mag ik ergens wel. Ik hoop dat ik zelf ook zo bij de pinken ben op die leeftijd, als ik dan nog in leven ben insha Allah. Maar begrijp je dat je wereld ineens eng wordt als je én herkend wordt op straat, én iemand weet je adres te vinden? Zeker als je hoort hoeveel mensen, met welke overtuiging ook, bedreigd worden. Zodra je je profileert als 'anders dan anderen', moet je dan ook meteen bang zijn?
Haar taal was duidelijk. De islam stond voor rechteloosheid en mishandeling. Om dat kracht bij te zetten stuurde ze ook nog een artikel mee over vrouwen in Iran die stokslagen kregen. Uit haar brief bleek ronduit dat zij niet begreep dat wij voor zo'n geloof gekozen hadden. Oke mevrouwtje, u heeft uw punt gemaakt. Al ken ik zelf niemand in mijn omgeving die ooit stokslagen heeft gekregen. Ja, ik ken helaas wel vrouwen die mishandeld zijn door hun mannen. Maar daarbij ging het niet alleen om moslims. Leuk geprobeerd mevrouw, maar ik voel me niet aangesproken. Alhoewel, leuk vond ik het ook niet echt.
Vaak heb ik nadien nog dergelijk commentaar op de islam voorbij zien komen. Als je het www afzoekt op 'islam' kom je dat hoe dan ook tegen. Ook al vind ik dat vervelend, ik snap het ergens wel. De media doen nou ook niet veel om dat beeld te veranderen. Het lijkt nu zelfs alleen maar erger te worden met IS en alles daaromheen er ook nog bij. Maar ik heb ook het gevoel dat er door de moslims zelf niet veel tegen gedaan wordt. Althans, niet op grote en georganiseerde schaal. Er zijn hier en daar wel echt pareltjes onder de moslims, die wat meer belicht mogen worden naar mijn idee. We zouden één gemeenschap moeten zijn en dat zijn we niet. Anders zou de 'buitenwereld' dat toch wel merken? We hebben ook te weinig zelfkritiek. We komen te weinig met onze wereld naar buiten. We zijn passief. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat vind ik echt jammer.
Ruim een jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van mijn blog. Ik hoop dat ik daarmee een klein verschil kan maken. Want hoe standaard het ook is dat ik het schrijf, verandering begint bij jezelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten