Iedere glimlach is liefdadigheid

Het is al een tijd niet meer gebeurd. En het zal denk ik ook niet meer gebeuren nu het is zoals het is. Mis ik het? Vind ik het erg? Ja en nee. Zoals er aan iedere kant een voor- en nadeel kleeft.

Niet dat ik erover had nagedacht toen ik de stap nam. Het kwam gisteren ineens in me op bij het openen van de post. 'S.O.S. Marokko' stond er op het voorste vel. 'Winteractie voor Syrië' zag op het tweede papier staan. Natuurlijk kijk je dan of je wat kunt missen. Wij hebben geen last van overstromingen zoals in Marokko. Ook lijden we geen kou en hebben we geen honger, zoals vele mensen elders in de wereld. Dan geef je, voraal nu...

Dit deed me denken aan wat me zo vaak is overkomen, maar nu al een tijd niet meer. Sinds ik mijn hoofd niet meer bedek spreken ze me niet meer aan. De mensen buiten die zeggen iets nodig te hebben. Of die de weg willen vragen. Bij de supermarkt gebeurde het, maar ook gewoon op straat. 'Fi sabil ilah' ging daar meestal aan vooraf. Omwille van Allah. Een beetje geld, iets te eten. De weg vragen. Bijna alsof met het hoofddoek dragen ook meteen op je geschreven staat dat je meer aan liefdadigheid en hulp geven doet dan iemand zonder. Eerlijk? Ja echt!

Vind ik het leuk dat het nu anders is? Dat mensen me nu niet meer aanspreken? Of zeggen iets nodig te hebben? Soms niet. Mensen vroegen me zomaar op straat naar de dichtsbijzijde moskee of halal eetgelegenheid. Dat leverde mooie gesprekken op. Het gaf me het gevoel dat ik iets kon betekenen. Maar het maakte me soms ook boos. "Mooie moslim ben je" kreeg ik een keer te horen toen ik niets gaf. Nou zeg! Alsof ergens een teller staat die precies ziet hoeveel en hoe vaak je aan liefdadigheid doet of iemand helpt. Alsof een keer "nee" meteen alles naar beneden haalt. Pas op hoor!

Gelukkig wordt ook iedere glimlach beschouwd als liefdadigheid. Dus wat doe je dan? Makkelijk. Glimlachend door het leven gaan...